Πριν ξεκινήσω να μιλάω για το τρόπο που λειτουργούμε καθημερινά στον δρόμο, ας πούμε πρώτα πως λειτουργεί η μνήμη του ανθρώπου. Η μνήμη χωρίζεται σε δύο τρόπους λειτουργίας, την άδηλη και την έκδηλη. Άδηλη είναι η μνήμη η οποία είναι βίωμα και έχει επαναληφθεί τόσες πολλές φορές που γίνεται σχεδόν αυτοματοποιημένα. Για παράδειγμα, ο τρόπος που πίνουμε ένα ποτήρι νερό, πλέον σηκώνουμε το ποτήρι και απλά πίνουμε. Για να φτάσουμε εκεί όμως ως νήπια έχουμε πνιγεί ή στραβοκαταπιεί ουκ ολίγες φορές. Έκδηλη είναι η μνήμη την οποία την ανακαλούμε από μόνοι μας συνειδητά. Είναι κάποια εμπειρία την οποία προσπαθούμε να επαναφέρουμε στη μνήμη μας από μόνοι μας ή κάποια ανάμνηση που μπορεί να πυροδοτηθεί από κάποιο άλλο ξένο παράγοντα για παράδειγμα κάποιο άρωμα.

Καθημερινά λοιπόν οδηγούμε και περπατάμε στον δρόμο. Όλοι μαζί κινούμαστε στο οδικό δίκτυο άλλοτε αρμονικά άλλοτε όχι. Αυτή την διαδικασία την θεωρούμε φυσιολογική και πολλές φορές την κάνουμε άδηλα δηλαδή αυτοματοποιημένα χωρίς να σκεφτόμαστε. Εδώ πρέπει να «τραβήξουμε χειρόφρενο» και να κάτσουμε να αναλογιστούμε.

Το κάνω σωστά; Ακολουθώ τους κανόνες; Οι πράξεις μου τι αντίκτυπο έχουν στους άλλους χρήστες της οδού;

Το ότι κάτι το κάνουμε άδηλα δεν σημαίνει αυτομάτως ότι το κάνουμε και σωστά. Κάτι που βγαίνει τόσο εύκολα συνήθως είναι σωστό αλλά όταν χρησιμοποιούμε τον δρόμο, τις περισσότερες φορές δεν είναι. Αυτό οφείλετε στην μακροχρόνια εσφαλμένη λογική και πείρα που έχουμε κατά την χρήση της οδού. Μάθαμε κάτι λάθος, το επαναλάβαμε πολλές φορές, το λάθος έγινε βίωμα το οποίο εφαρμόζεται κατ’ επανάληψη χωρίς δεύτερη σκέψη. Για να καταλάβετε τι θέλω να πω θα σας φέρω ένα παράδειγμα: 

Περπατάτε στον δρόμο και αποφασίζετε ότι θέλετε να περάσετε απέναντι πότε το κάνετε; Αφού περπατήσετε άλλα 50 μέτρα στην πλησιέστερη διάβαση πεζών ή απλά κοιτάτε αριστερά, δεξιά και αν η κυκλοφοριακή κατάσταση το επιτρέπει περνάτε; Και όχι απλά περνάτε, διασχίζετε το οδόστρωμα υπό κάποια γωνία, για να κόψετε δρόμο για τον προορισμό σας και όχι κάθετα. Το ξέρετε ότι με αυτό το τρόπο θέτετε την ζωή σας σε κίνδυνο; Επειδή περνάτε τον δρόμο σε σημείο που δεν έχει γίνει πρόβλεψη να τον περνάτε; Το ξέρετε ότι περνώντας υπό γωνία και όχι κάθετα διανύετε μεγαλύτερή απόσταση επάνω στο οδόστρωμα άρα και χρόνο; Άρα θέτετε την ίδια σας την σωματική ακεραιότητα ή ακόμα και την ζωή σας σε άμεσο κίνδυνο για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα;

Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να μπούμε σε μια διαδικασία να επανεκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας. Πρέπει να μπούμε σε μια διαδικασία η οποία θέλει κόπο αλλά το κέρδος είναι τεράστιο για εμάς αλλά και για όλους τους άλλους. Πρέπει να φύγουμε από τον άδηλο νου και να μπούμε στον έκδηλο. Πρέπει κάθε φορά να αναρωτιόμαστε εάν αυτό που κάνουμε είναι το σωστό και γιατί. Να παίρνουμε όλα τα δεδομένα και να παίρνουμε την λογική απόφαση η οποία θα είναι η απόφαση που θα στηρίζεται στην γνώση των κανόνων και όχι στην σωματική διευκόλυνση και στο «δε βαριέσαι» που μας καταπιάνει πολλές φορές σαν λαό. Με την συνεχή επανάληψη αυτής της συμπεριφοράς αλλά και με την δημιουργία νέων ρουτίνων εκπαιδεύουμε το μυαλό και το σώμα. Με αυτό το τρόπο δημιουργούμε ένα νέο άδηλο που θα αντικαταστήσει το παλιό μέσω της συνεχούς επανάληψης και της επίκλησης της νέας αυτής ρουτίνας που έχουμε δημιουργήσει.

Ένας άνθρωπος πρέπει πάντα να προσπαθεί να βελτιώνεται. Όχι μόνο σε συγκεκριμένους τομείς αλλά σε όλο το φάσμα της ζωής του. Αυτό γιατί είμαστε πολυδιάστατα όντα. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να είμαστε καλοί μόνο σε μια πτυχή της ζωής μας.