Τα τροχαία ατυχήματα είναι μια μάστιγα για την χώρα μας. Είναι μια πληγή για την οποία κανείς δεν μιλάει. Αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους. Τα τροχαία ατυχήματα δεν έχουν υψηλά νούμερα τηλεθέασης, ούτε πωλούν πολλές εφημερίδες, ούτε τραβούν το ενδιαφέρον του κοινού άρα και των διαφημιστών. Αυτό συμβαίνει γιατί κανείς δεν θέλει να δει την αλήθεια. Επειδή η αλήθεια πονάει και ότι πονάει το απωθούμε.

Η αλήθεια είναι ότι οι νεκροί από τροχαία ατυχήματα από 2020 στο 2022 είναι σχεδόν διπλάσιοι.

Η αλήθεια είναι ότι διπλάσιοι είναι και οι βαριά τραυματίες αλλά και οι ελαφρά τραυματίες.

Γιατί συμβαίνει αυτό όμως; Ειδικά όταν από το 2010 μέχρι και το 2019 υπήρχε μια αισθητή μείωση τους. 

Η απάντηση σε αυτό είναι απλή. Η μείωση των τροχαίων ατυχημάτων δεν επετεύχθη χάρη σε έναν εθνικό σχεδιασμό βελτίωσης και διόρθωσης των παραγόντων που τα προκαλούν. Η μείωση των τροχαίων ατυχημάτων επετεύχθη τυχαία. Απλά οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες ήταν τέτοιες που μας οδήγησαν στη μείωση της χρήσης των οχημάτων μας άρα μειώθηκαν και τα τροχαία ατυχήματα.

Άρα για άλλη μια φορά ερχόμαστε πάλι στην πρώτη παράγραφο αυτού του άρθρου, εφόσον κανείς δεν μιλάει για αυτό, τότε κανείς δεν θα κάνει ποτέ τίποτα γι’ αυτό. Για να υπάρξει δράση πρέπει να υπάρξει και ενδιαφέρον από εμάς αρχικά τους πολίτες. Εάν εμείς οι ίδιοι δεν ενδιαφερθούμε τότε γιατί να ενδιαφερθεί η πολιτεία; Θα μου πείτε ότι θεωρητικά ζούμε σε ένα κράτος πρόνοιας και θα έπρεπε να γίνονται τέτοιες κινήσεις. Το κράτος κοιμάται. Κοιμάται πολλές δεκαετίες τώρα, κοιμάται και δεν ξυπνάει.

Το πρόβλημα των τροχαίων ατυχημάτων είναι πολύπλευρο. Άρα για να το αντιμετωπίσουμε πρέπει να το κάνουμε σφαιρικά. Πρέπει να γίνουν κινήσεις από πολλές διαφορετικές πλευρές. Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα είναι οδική παιδεία, έλεγχο και τιμωρία όπου χρειάζεται.
Αρχικά θα πρέπει να αξιοποιήσουμε όλα τα εργαλεία που έχουμε σήμερα στη διάθεση μας. Αυτό το τονίζω επειδή η δημιουργία νέων εργαλείων είναι και χρονοβόρα αλλά και ακριβή. Ας το πάρουμε όμως από την αρχή.

• Ας αρχίσουμε με την μόρφωση των παιδιών. Γιατί με τα παιδιά; Γιατί αυτά είναι το μέλλον μας. Πρέπει η οδική ασφάλεια να μπει στα σχολεία. Πρέπει να μπει σοβαρά στα σχολεία και πρέπει να την διδάσκουν άνθρωποι που ασχολούνται με αυτή και έχουν εντρυφήσει. Εάν δεν γίνεται αυτό σε μόνιμη βάση λόγω οικονομικών θεμάτων, μπορεί γίνονται ενημερώσεις συμπληρωματικά από αυτούς. Πρέπει τα μαθήματα αυτά να είναι βιωματικά. Έτσι με αυτό το τρόπο η γνώση που θα αποκτηθεί θα έχει και διάρκεια. Θα πρέπει στα σχολεία να διοργανώνονται δράσεις οδικής ασφαλείας από τα παιδιά για τους γονείς. Με αυτό το τρόπο επιτυγχάνεται και η ευαισθητοποίηση αλλά και ενημέρωση των μεγαλύτερων σε ηλικία. Βασικός στόχος είναι η αλλαγή νοοτροπίας του μέσου Έλληνα απέναντι σε τέτοια θέματα.
• Ας πάμε στους ενήλικες δηλαδή στους άνω των 17, πρέπει να προωθηθεί ο εκσυγχρονισμός του τρόπου λειτουργίας των σχολών οδήγησης. Αλλά να γίνουν ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις με βασικό γνώμονα την προαγωγή της οδικής ασφάλειας και όχι την περαιτέρω προαγωγή της γραφειοκρατίας του ελληνικού δημοσίου. Εδώ να τονίσω ότι πρόσφατα έχει ψηφιστεί από την βουλή των Ελλήνων ένας νόμος ο οποίος προσπαθεί να βάλει μια τάξη στην εκπαίδευση και εξέταση νέων οδηγών. Το μόνο που προτείνω είναι να εφαρμοστεί για να μπορέσουμε κάποια στιγμή να δούμε τις παθογένειες του. Άλλη μια μου πρόταση είναι η δια βίου μάθηση και εξέταση. Το να αποκτά κάποια στιγμή μέσα στη ζωή του ένας άνθρωπος κάποια δεξιότητα δεν σημαίνει ότι θα είναι για πάντα άριστος σε αυτή. Ειδικά όταν μιλάμε για μια δεξιότητα τόσο περίπλοκη όπως το να οδηγείς. Για παράδειγμα κάποιος που έχει να οδηγήσει 10 χρόνια από την εποχή που έβγαλε το δίπλωμα δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ξέρει να οδηγεί. Ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι αυτός ο άνθρωπος θυμάται τους κανόνες του Κ.Ο.Κ. ό,τι θυμάται πως ξεκινάει ένα αυτοκίνητο και ότι δεν αποτελεί έναν κίνδυνο για την δημόσια υγεία; Επίσης πλέον η αυτοκίνηση εξελίσσεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς, πρέπει να ενημερωνόμαστε για τα βήματα τα οποία ακολουθεί. Έχουμε μπει στην εποχή των μερικώς αυτόνομων οχημάτων και οδεύουμε προς τα αμιγώς αυτόνομα. Γι’ αυτό θα πρέπει να θεσπιστεί ένα όριο, όπου θα περνάμε όλοι μας, μια περιοδική κατάρτιση και ίσως μια θεωρητική και πρακτική εξέταση. Για να μην πέσουν να με φάνε κάποιοι, ας γίνετε η περιοδική κατάρτιση - επιμόρφωση μέσω κάποιας δημόσιας δωρεάν διαδικτυακής πλατφόρμας, χωρίς την εμπλοκή κάποιας σχολής οδήγησης όπως και η αντίστοιχη αξιολόγηση.
• Ας πάμε στο κομμάτι του ελέγχου, έχω κουραστεί να βλέπω συνεχώς στις ειδήσεις για τα νέα πρόστιμα που όρισε ο νέος υπουργός μεταφορών με την αναθεώρηση που έκανε. Νομίζω ότι το πρόβλημα δεν είναι στα πρόστιμα και ότι με την συνεχή αυστηροποίηση τους θα δοθεί λύση στο πρόβλημα της οδικής ασφάλειας. Αυτό που πρέπει να καταλάβουν οι αρμόδιοι είναι ότι με την αυστηροποίηση δεν κερδίζουμε κάτι, το πρόβλημα δεν είναι τα πρόστιμα. Ίσως τα πρόστιμα να πρέπει να μειωθούν κιόλας. Το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν τα επιβάλει. Το πρόβλημα είναι ότι η αστυνόμευση του οδικού δικτύου είναι ελλιπής. Πρέπει επιτέλους να παρθεί η πολιτική απόφαση να βγει έξω στους δρόμους η τροχαία και να κάνει το έργο της. Πρέπει η διαδικασία να εκσυγχρονιστεί και να μην δίνεται η δυνατότητα στον εκάστοτε διοικητή να δρα αυτοβούλως και σβήνει κλήσεις. Πρέπει να δοθούν κίνητρα στα όργανα να βγουν έξω και να κάνουν την δουλειά τους και πάνω από όλα πρέπει να δοθεί η δυνατότητα σε όλους τους αστυνομικούς να επιβάλουν πρόστιμα όπου κρίνουν ότι χρειάζονται. Νομίζω ότι σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας και του μέσου Έλληνα έχει αποδείξει ότι δεν είμαστε άξιοι της τόσης ελευθερίας. Αυτό το λέω γιατί συνεχώς την καταπατούμε εις βάρος των άλλων συνανθρώπων μας. Με αυτή μας την συμπεριφορά συνεχώς κάνουμε την ζωή μας όλο και χειρότερη.
  

Είναι πολύ δύσκολο να γίνουν όλες αυτές οι παρεμβάσεις, αυτό συμβαίνει καθαρά και μόνο στο γεγονός ότι αυτές οι παρεμβάσεις πρέπει να γίνουν σε τόσους τομείς. Πρέπει να συνεργαστούν το υπουργείο μεταφορών με το παιδείας, με το ασφάλειας του πολίτη, με το δικαιοσύνης και με τις περιφέρειες της χώρας μας. Πρέπει όμως να γίνει η αρχή από κάπου. Δεν γίνεται να περιμένει άλλο η κοινωνία, γιατί όλοι μας οδεύουμε στην εποχή της αυτόνομης οδήγησης. Πραγματικά τρέμω την εποχή που θα συνυπάρχει ο μέσος Έλληνας οδηγός με ένα αυτόνομο όχημα στον ίδιο δρόμο.